Leven doet leven

"Kijk jongens, daar was het oude huis van taia*." We rijden langs de flat waar Dani’s ouders jarenlang hebben gewoond en ik kan maar niet geloven dat daar nu andere mensen wonen. Ik blijf ernaar kijken, net zolang tot het echt helemaal uit het zicht is. De laatste keer dat we in Roemenië waren woonde hij nog daar.

Het is al bijna drie jaar en een heleboel plannen geleden dat we er voor het laatst aankwamen. Het was een absurde ervaring om de flat binnen te komen en niet te worden verwelkomd door Dani’s moeder. De kalender in de keuken stond nog op 6 juni 2019. Een dag voordat ze stierf. Door hele smalle geultjes in het huis sijpelde het kleine beetje leven dat mijn schoonvader was. Het hing aan elkaar van minirituelen. We zagen hoe hij over steeds dezelfde paadjes door het huis had bewogen. Verder stond alles er stil.

Wij werden er ook stil van. Eventjes maar. Tot twee kleine jongetjes dwars door de geultjes heen beukten en hun lach tegen de verbaasde muren omhoog kletste. Het stof dwarrelde door de lucht, wat de altaartjes die mijn schoonmoeder zorgvuldig had samengesteld, eindelijk weer een beetje zichtbaar maakte. Het was alsof we Jezus zichtbaar opgelucht adem zagen halen.

We maakten schoon, we ruimden op en vulden de ruimte op, die al die tijd niet leek te hebben bestaan. Het gemis bleef natuurlijk. Dat hadden we niet weggeveegd als we het konden. Het hoorde erbij en we wisten allemaal waar het zat. Juist nu alles weer een beetje in beweging kwam, kreeg het meer ruimte.

Toen we een week later thuis waren belde Dani’s vader verheugd op. Hij had een aannemer gevonden die mogelijk iets kon bouwen op het stuk grond waar hij was opgegroeid. Iets wat we al jaren voor hem wilde, maar wat blijkbaar pas kon toen we er ruimte voor hadden gemaakt. In zijn huis, maar vooral ook in zijn hoofd.

Bijna drie jaar en een heleboel plannen later zitten we in het huis dat we tijdens dat telefoongesprek samen bedachten. We hadden destijds geen idee of en hoeveel we er zelf zouden zijn. We wilden gewoon een plek om af en toe lekker te kunnen logeren. Maar nu we hier tijdelijk wonen blijkt pas hoe goed het is dat het kan. Dat wij hier kunnen zijn. Samen. In elk geval voor even.

Want alleen leven doet leven.

*Taia is een onofficiële afkorting voor tataia wat opa betekent in het Roemeens.