“Volgende week komt de priester om het huis in te wijden. Kan dat op woensdag?” Mijn schoonvader zei het het alsof hij vroeg of ik een pak melk wilde meenemen van de supermarkt. “Ehm… ja, dat kan op woensdag,” stamelde ik een beetje verbaasd terug. “Om een uur of drie, want dan zijn de jongens thuis.”   Vandaag is het dan zover. Om stipt drie uur zien we vanaf onze woonkamer boven een rode auto achter onze bus parkeren . Er komt een kale, ronde, zwetende zestiger in een licht

De Roemeense les is begonnen, en elke dag leren we wat bij. De woorden die we vaak horen, maar nog niet kenden vallen langzaam op hun plek. We pikken andere woorden op, zeggen ze na, herhalen ze soms stiekem fluisterend voor onszelf. Tussen de yoghurt en de fiets door roepen we: “Rugzak!” “Ghiozdan!” “Correct!” Het gaat steeds een beetje beter. Maar of dat automatisch betekent dat we de mensen om ons heen begrijpen? Was het maar zo makkelijk!   Spreek je in Nederland iets met

Luid fluitend gebaart de politieagent dat de auto’s mogen rijden. Zijn ogen schieten alle kanten op. Hij ziet de kinderen die op en naast de stoep rennen, de auto’s die aan de andere kant van het smalle straatje staan te wachten, het piepkleine parkeerplaatsje waar grote auto’s proberen om te draaien terwijl ertussendoor haastige volwassenen lopen, op weg naar hun werk. Toch heeft hij geen stress. Hij heeft het onder controle. Maar tot zijn grote schrik ziet hij ineens iets w

We kregen een uitnodiging van de Jaap Edenbaan. Of de jongens dit jaar weer een schaatscursus willen doen. Met een glimlach denk ik terug...

"Kijk jongens, daar was het oude huis van taia*." We rijden langs de flat waar Dani’s ouders jarenlang hebben gewoond en ik kan maar niet...

Als je in een flat woont is het heel makkelijk om tegen kinderen te zeggen: nee, een huisdier komt er bij ons niet in. Het past niet. Dat...