Op de fiets naar school

Luid fluitend gebaart de politieagent dat de auto’s mogen rijden. Zijn ogen schieten alle kanten op. Hij ziet de kinderen die op en naast de stoep rennen, de auto’s die aan de andere kant van het smalle straatje staan te wachten, het piepkleine parkeerplaatsje waar grote auto’s proberen om te draaien terwijl ertussendoor haastige volwassenen lopen, op weg naar hun werk. Toch heeft hij geen stress. Hij heeft het onder controle. Maar tot zijn grote schrik ziet hij ineens iets wat hij nog niet eerder had gezien op dit tijdstip, bij deze klus: fietsers. Hoi. Dat zijn wij.

Het is acht uur ’s ochtends en we fietsen vanuit een parkje de straat van school in. Het is een doodlopend straatje waar elke ochtend, tussen kwart voor en vijf over acht, tientallen auto’s in en uit rijden. Er zijn maar liefst drie politieagenten nodig om de chaos in het gareel te houden. De auto’s hebben voorrang, het zijn vooral de kinderen die sturing nodig hebben. En het is niet de bedoeling dat die zelf uitkijken. Als een kind zelf over dreigt te steken, spuugt de agent zijn fluitje uit en tettert: “Let niet op het verkeer, let op mij!”

Maar nu ziet hij ons dus ineens in z’n ooghoek. Ik zie hem denken: op de fiets naar school gaan. Hoe bedenk je het?! Hij kijkt, kijkt nog eens, ziet hoe de chaos zich rondom hem heen ontwikkelt en… kijkt de andere kant op. Hij besluit ons te negeren. Dit gaat hem écht te ver.

Het is ook gek. Niemand gaat hier op de fiets naar school. Târgoviște is een klein stadje en iedereen die op de school zit zou op loop- of maximaal fietsafstand van school moeten wonen. Maar fietsen doen kinderen hier alleen voor de lol. Als je op zaterdagavond naar het grote plein in het centrum gaat, zie je daar tientallen kinderen met hun fiets. Ook in het dorp achter ons huis fietsen kinderen, maar nooit ergens heen. Het is gewoon buitenspelen.

Oudere mensen fietsen ook. Zij nemen vaak extra maatregelen om hun fietstocht veilig te houden. Want nergens zijn fietspaden. Als je op de weg fietst, wat écht niet aan te raden is, kun je er maar beter voor zorgen dat automobilisten je goed zien. Zo reden wij een paar weken geleden achter een fietser met een knalgeel FNV (komt op voor jouw belangen!)-hesje aan. Ik snapte direct twee dingen: 1: dit is dus zoiets wat wordt ingezameld voor de arme mensen in Roemenië. En 2: wij fietsen wel op de stoep.

Op weg naar school.

En dat is dus wat we elke dag doen. We fietsen over de stoep, en hebben een paar rustigere stukken gevonden waar we wel gewoon op straat kunnen rijden. Elke dag worden we aangestaard, of zelfs nageroepen (“Kom op, slome!” – als we over het zebrapad naast de fiets lopen omdat dát nou een keer de regel is – of “Geweldig, op de fiets naar school!”). En elke dag vraagt m’n schoonvader: “Dani brengt ze vandaag wel met de auto, toch? Het is nu zó koud.” Maar tot nu toe zeggen we elke dag: “Nee hoor, kan nog prima!” Want ook de jongens vinden het lekker om te fietsen. We zijn dan wel hier in Roemenië, blijkbaar zijn we ook nog gewoon echte Hollanders.